Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Να φύγω να πάω που; Να μείνω να κάνω τι;

Ύστερα από καιρό και λόγω του ότι είμαι άρρωστη κ έμεινα σπίτι, αποφάσισα να γράψω. Να προσπαθήσω να αποτυπώσω τις πολύπλοκες σκέψεις μου με το γραπτό λόγο. Δεν είναι βέβαια τόσο απλό όσο φαίνεται, καθώς μπορεί να σκέφτομαι ταυτόχρονα άσχετα μεταξύ τους πράγματα!
Δυστυχώς όμως, θέλοντας και μη, είτε αποφεύγουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη χώρα μας είτε όχι, δε γίνεται να μη μας αγγίξουν οι αλλαγές που γίνονται. Και με κλειστή τηλεόραση να είσαι όλη μέρα, βγαίνοντας έξω σίγουρα κάποιος θα αναφέρεται στο θέμα αυτό.
Αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ. Αποφεύγω να διαβάζω νέα για την οικονομία της χώρας, αποφεύγω τις ειδήσεις. Κι όμως, βγαίνοντας έξω πάντα όλο και κάτι ακούω. Κι όσο κι αν προσπαθώ να απομονώσω αυτές τις πληροφορίες, πάντα μπλέκονται με τις υπόλοιπες σκέψεις μου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, τελικά τα πάντα είναι μια αλυσίδα!
Ένα παλιό λαϊκό τραγούδι έλεγε: "Δυο φωνές μου φωνάζουν, δυο φωνές με τρομάζουν. Να φύγω να πάω που; Να μείνω να κάνω τι;" Σαφώς το τραγούδι είχε άλλο σκοπό που γράφτηκε, ταιριάζει όμως στις σκέψεις μου. Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Όπως όλοι βλέπουμε, η οικονομία της χώρας μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα υπάρχει το χειρότερο και πόσο κοντά είναι το χείριστο. Να μείνω λοιπόν, να κάνω τι; Να παλέψεις, μου απαντάνε κάποιοι. Να παλέψω με τι; Με ποια όπλα;
Κι από την άλλη... Να φύγω, να πάω που; Δεν είναι εύκολο να φύγεις από τη χώρα σου και να εγκατασταθείς σε μια άλλη. Υπάρχουν πολλά τα οποία σε δένουν με τον τόπο σου και φυσικά το σημαντικότερο είναι η οικογένεια. Αλλά ακόμα κι αν το προσπεράσουμε αυτό... Δεν είναι και η καλύτερη η αντιμετώπιση των Ελλήνων από άλλους λαούς ύστερα από τις οικονομικές εξελίξεις.
Δεν ξέρω αν αυτές τις σκέψεις τις έχουν κάνει κι άλλοι. Δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε ποτέ να βγούμε από εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μας έχουν βουτήξει μέσα στην απελπισία και την απαισιοδοξία.