Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Στο σταυροδρόμι...

Όλοι μας έστω μία φορά στη ζωή μας έχουμε έρθει στο σημείο να θέλουμε είτε να αναθεωρήσουμε μια κατάσταση, είτε να ξεφύγουμε από αυτή μια για πάντα. Το αν και με ποιο τρόπο το καταφέρνουμε αυτό, είναι μεγάλη συζήτηση. Όμως τι από τα δύο είναι καλύτερο; Να φύγεις ή να μείνεις;
Η απάντησή μου στο ερώτημα αυτό είναι: Εξαρτάται! Εξαρτάται από πολλά πράγματα. Από την ίδια την κατάσταση, από την ψυχολογική μας διάθεση, από τις αντοχές και τα όριά μας. Μα πάνω απ' όλα, ο ίδιος μας ο εαυτός ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για εμάς, άλλο αν κάποιες φορές δε θέλουμε να παραδεχτούμε πως γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε γιατί δε μας αρέσει. Η αλήθεια λοιπόν, κρύβεται μέσα μας!
Κατά τη γνώμη μου, η ζωή μας αποτελείται από πολλά σταυροδρόμια και για κάθε πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν αντιστοιχεί μόνο ένα σταυροδρόμι αλλά και περισσότερα. Θεωρώ πως έχουμε φτάσει κάποια στιγμή όλοι μπροστά από ένα σταυροδρόμι μη ξέροντας ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Και τότε σκεφτόμαστε υποθετικά: "Υπάρχουν πολλά σταυροδρόμια, αλλά εγώ θα ακολουθήσω το 1. Το 1, χωρίζεται σε δρόμους. Αν ακολουθήσω το δρόμο Α, θα γίνει αυτό. Αν ακολουθήσω το Β θα γίνει εκείνο." Υποθέσεις που ίσως τελικά να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και που τις κάνουμε για να πείσουμε τον εαυτό μας να ακολουθήσει ένα δρόμο που βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι είναι καταστροφικός. Αλλά μέσα στην "καταστροφή" αυτή, θα βρούμε ένα ή δύο καλά μόνο και μόνο για να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε ένα δρόμο. Αγνοούμε τη φωνή του εαυτού μας που ουρλιάζει "Όχι μην πας από εκεί ρε τούβλο!". Κι εμείς πάμε. Και καταλαβαίνουμε το λάθος. Και γυρνάμε πίσω από τον δρόμο Α, και ξεκινάμε το δρόμο Β. Και φυσικά χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας πηγαίνοντας μπρος-πίσω στους δρόμους Α και Β.
Ξεχνάμε παντελώς τους δεκάδες ακόμα δρόμους που υπάρχουν και δεν ξέρω για ποιο λόγο κάποιες φορές λες κι έχουμε μαγνήτη και διαλέγουμε πρώτα τα "δύσκολα" σταυροδρόμια. Και όταν αποφασίζουμε να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να πάμε σε άλλο σταυροδρόμι τότε χαρακτηριζόμαστε ως... δειλοί!
Τελικά το να φεύγεις είναι δειλία ή δύναμη; Γιατί για εμένα είναι δύναμη! Χρειάζεται μεγάλα ψυχικά αποθέματα κ τεράστια δύναμη να μαζέψεις όλο σου το είναι και όλες σου τις προσπάθειες και να φύγεις. Και όχι μόνο να φύγεις, αλλά να αρχίσεις πάλι σε άλλο σταυροδρόμι. Ξανά από το τίποτα, από το μηδέν.
Κάποτε είχα διαβάσει πως η λύση σε ένα πρόβλημα δεν είναι η φυγή. Είναι η αντιμετώπιση. Κι όμως, αναθεώρησα! Η φυγή είναι το μέσο ενός ανθρώπου να αποδείξει τη δύναμη που κρύβει ο εαυτός του! Κι όταν έχεις δύναμη μέσα σου, όλα τα προβλήματα λύνονται...

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Ζω αλλά δεν ξέρω τι γράφω!

Μετά από μια δύσκολη μέρα, μια μέρα ηλιόλουστη κ γιορτινή κατά την οποία ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές και μετά από έναν μαραθώνιο καφέ τον οποίο είχα κάθε δικαίωμα να πιω, αποφάσισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Για να με πάρει ο ύπνος πιο πολύ... Και τότε μου ήρθε φλασιά: Έχεις κ ένα blog, ξέρεις!
Το θέμα είναι άγνωστο. Δεν ξέρω γιατί θέλω να γράψω. Ο αναγνώστης-Ηλίας μου υπενθύμισε την ύπαρξη του blog για να είμαι ειλικρινής και δε θέλω να τον απογοητεύσω! Εγώ προειδοποίησα, φίλτατε, ότι δεν παίζει αυτά που θα γράψω να βγάζουν νόημα.
Πως γίνεται ακριβώς τη στιγμή που θες να κάνεις κάτι, κάτι άλλο να σου αποσπά την προσοχή; Εγώ για παράδειγμα. Αποφάσισα να γράψω νέα ανάρτηση την ώρα που άρχισαν να κλείνουν τα μάτια μου από τη νύστα. Και τώρα απορώ πως στο καλό γράφω αφού τα μάτια μου είναι σχεδόν κλειστά! Γενικά το έχω παρατηρήσει αυτό. Είναι άραγε κάποιες ανώτερες δυνάμεις που μας αποσπούν την προσοχή για το καλό μας, ή τελικά δε θέλαμε πραγματικά να κάνουμε το Χ κ έτσι η προσοχή μας αποσπάστηκε τόσο εύκολα από το Ψ; Πφ... Πολύ το φιλοσοφώ τέτοια ώρα! 2 το πρωί, νυσταγμένη και νηφάλια δε γίνεται να ανοίξω τέτοιο θέμα!
Ας πούμε λοιπόν πως η αποψινή ανάρτηση αποτελεί απλά ένα ίχνος ζωής μου. Ζω. Ζω κ βασιλεύω! Αυτό δεν αποτελεί απειλή. Όποιος όμως το εξέλαβε σαν απειλή, τότε κάποια μαλακία έχει κάνει!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Ho Ho Ho... Merry Christmas (περίπου δηλαδή... :Ρ )!!!


Δεν ξέρω κατά πόσο πετυχημένη θα είναι αυτή η ανάρτηση, όμως θα κάνω την προσπάθειά μου. Μόλις 2 εβδομάδες μας χωρίζουν από τα Χριστούγεννα κ όλοι έχουμε μπει σε γιορτινούς ρυθμούς. Μόνο που κάποιοι το παρακάνουν... Εντάξει κ εμάς μας αρέσουν τα Χριστούγεννα αλλά με το μαλακό! Θα προσπαθήσω λοιπόν να γράψω όλα εκείνα που μας εκνευρίζουν κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.
1) Δε συμβαίνει σε όλους Δήμους θέλω να ελπίζω: Η παντελώς άσχετη μουσική που παίζεται από τα μεγάφωνα σε όλες τις κεντρικές οδούς! Όταν λέμε άσχετη, εννοούμε άσχετη. Χτες για παράδειγμα άκουσα το "Τανγκό της Νεφέλης". Τουλάχιστον ας μας λυπηθεί κάποιος κ αν αποφασίσει να βάλει άσχετα τραγουδάκια ας είναι πιο χαρούμενα. Προβλήματα έχουμε όλοι μας, δε χρειάζεται να μας το υπενθυμίζετε κ όταν λέμε να βγούμε μια βόλτα για να ξεσκάσουμε!
2) Αφού ξεκίνησα από τη μουσική θα συνεχίσω με το ίδιο αντικείμενο... "ΚΑΤΩ Ο GEORGE MICHAEL, ΚΑΤΩ ΤΟ LAST CHRISTMAS". Νισάφι πια! Ναι, έχει γίνει επιτυχία. Ναι, σας αρέσει. Ναι, να το ακούσουμε μία...δύο...τρεις...τέσσερις... Φτάνει όμως!!! Πληθώρα συγκροτημάτων, πληθώρα τραγουδιών. Κάντε μια ανανέωση λοιπόν! Κ αυτός ο George κάθε Χριστούγεννα την πατάει από γκόμενα; Ας αλλάξει εποχή επιτέλους αφού βλέπει ότι δεεεεεν. Άντε μήπως κ ηρεμήσει το κεφάλι μας.
3) Τα μικρά παιδάκια που μόλις έχουν πάρει δώρο από τα JUMBO κ πολύ καλά έχουν κάνει! Καταλαβαίνω επίσης ότι τα παιδάκια είναι επίμονα κ δεν αφήνουν κανέναν άλλο να ακουμπήσει την τσάντα με το δώρο τους. Αλλά όταν αυτά έχουν ύψος μισό μέτρο κ η τσάντα με το δώρο τους περνάει ένα κεφάλι, λογικό δεν είναι να τη σέρνουν στο πεζοδρόμιο κ να ακούγεται μονίμως ένα "ΧΧΧΧΧΣΣΣΣΣΣΣ";
4) Γιατί για να πιεις καφέ στο μαγαζί που σου αρέσει, πρέπει ή να έχεις πάει από τις 8 το πρωί για να πιάσεις θέση ή να κάνεις κράτηση. Ή να είσαι κωλόφαρδος κ να αδειάζει τραπέζι την ώρα που μπαίνεις στο μαγαζί.
5) Οι αδιάφορες μαμάδες. Σου φωνάζει το παιδί σου, μαντάμ, 40 φορές. "Μαμά;... Μα Μά;.... ΜΑΜΑΑΑ;.... ΡΕ ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ;" ή ακόμα χειρότερα να ακούς συνεχόμενα κ χωρίς ανάσα "ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;ΜΑΜΑ;" Απάντα του του παιδιού κυρά μου! Πρώτον κάτι θα θέλει για να επιμένει κ δεύτερον μας τρυπάει τ' αυτιά αυτό το επαναλαμβανόμενο!
6) Θα ακουστώ πολύ κακιά, το ξέρω. Υπήρξα κ εγώ μαθήτρια κ περίμενα τις διακοπές των Χριστουγέννων πως κ πως. Αλλά, μερικές φορές μας εκνευρίζει που τα σχολεία δε λειτουργούν τα Χριστούγεννα! Όχι από εκδίκηση, καμία σχέση. Αλλά μερικές φορές ουρλιάζετε. Κ ενοχλείτε. Όσο δεν τσιρίζετε μέσα στα μαγαζιά που υπάρχει κ άλλος κόσμος, δε μας εκνευρίζει καθόλου το ότι είναι κλειστά τα σχολεία. Ίσα ίσα που χαιρόμαστε!
7) Τώρα με νευριάζει όταν ήμουν στη θέση τους όμως το έκανα κ εγώ. 7 το πρωί στο πόδι για τα κάλαντα. Που είναι το κακό, θα σκεφτείτε. Στο ότι χτυπάνε το κουδούνι συνεχόμενα! Άσε δε που ανάλογα με το ποσό που θα τους δώσεις έχουν το αντίστοιχο χαμόγελο. Ή καθόλου χαμόγελο :Ρ
8) Οι περισσότερες κυρίες άνω των 50 που έχουν το ίδιο ακριβώς φουσκωτό μαλλί κομμωτηρίου. Επίσης όσες είναι ξανθιές έχουν την ίδια απόχρωση ξανθού την οποία πάντα απορούσα πως καταφέρνουν κ πετυχαίνουν. Το ίδιο ισχύει κ για τις καστανές κ για τις κοκκινομάλλες. Εξαιρούνται οι γκριζομάλλες :Ρ
9) Στο σύντομο διάστημα που έκανα να σκεφτώ τι θα γράψω σ' αυτή την ανάρτηση, δε βρήκα κάτι άλλο να αναφέρω. Άφησα τελευταίο το αγαπημένο μου. Τον στολισμό των εξωτερικών χώρων. Είτε είναι κήπος, είτε μπαλκόνι, είτε ο εξωτερικός χώρος που ο καθένας διαθέτει. Ο στολισμός είναι θέμα προσωπικού γούστου αλλά κάποιες φορές είναι υπερβολικό... Πολύχρωμα φωτάκια, μονόχρωμα φωτάκια, ελαφάκια, αγγελάκια, αστεράκια, καμπανούλες, έλκηθρα, Άη Βασίλης σε κάθε γωνιά... Δεν είναι απαραίτητο να τα χωρέσετε ΟΛΑ αυτά στο στολισμό σας! Εκτός του ότι τελικά το αποτέλεσμα είναι κιτς, πληρώνετε κ τα μαλλιοκέφαλά σας στη ΔΕΗ.

Όλα τα παραπάνω φυσικά αποτελούν την προσωπική μου άποψη και εννοείται πως έχουν κ μια δόση χιούμορ. Ακόμα κ με όλα αυτά που με ενοχλούν κ που πιθανώς να ενοχλούν κ άλλους, σημασία έχει να έχουμε το χαμόγελο στα χείλη μας κ να περνάμε όμορφα! Κ όσο όμορφα κάνουμε τον εαυτό μας να αισθάνεται τόσο όμορφα περνάμε κ εμείς. Ας έχουμε την υγεία μας πάνω απ’ όλα κ τα υπόλοιπα λύνονται… :-)

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Μια φορά κ έναν καιρό πήγανα Γυμνάσιο!

Πριν αρκετό καιρό έπινα καφέ σε καφετέρια κεντρικής οδού της πόλης μου. Ήταν περίπου 2 το μεσημέρι, την ώρα δηλαδή που τα σχολεία ήταν στο σχόλασμα. Καθώς συζητούσα με τη φίλη μου, άρχισα να παρατηρώ τα παιδιά που περνούσαν φορτωμένα με τις τσάντες τους. Άρχισα λοιπόν να βλέπω όλα τα αγοράκια και τα κοριτσάκια-κυρίως δηλαδή τα κοριτσάκια- ντυμένα στην τρίχα, με μακιγιάζ λες και θα βγουν στην τηλεόραση. «Μπα», είπα μέσα μου, «τυχαίο θα είναι. Εξάλλου πάντα υπήρχαν τα κοριτσάκια που βιαζόντουσαν να μεγαλώσουν». Και σοκαρίστηκα όταν κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Αλλά το μεγαλύτερο σοκ, το έπαθα όταν συνειδητοποίησα πως από εκείνο το δρόμο και τη συγκεκριμένη ώρα περνάνε μαθητές του γυμνασίου!
Άρχισα να αναπολώ την εποχή που ήμουν εγώ μαθήτρια του γυμνασίου. Που πήγαινα στο σχολείο άρον άρον γιατί με πλάκωνε το πάπλωμα και εννοείται ότι δεν προλάβαινα την προσευχή-και παραδέχομαι πως δεν έχω πολλή καλή σχέση με το χρόνο ακόμα και τώρα- που ήμασταν ακόμα πραγματικά αθώα παιδιά. Που κάναμε τις πλάκες μας, που βλέπαμε μόνο την καλή πλευρά των ανθρώπων και που πιστεύαμε πως όλοι θέλουν το καλό μας. Που θεωρούσαμε ότι οι φιλίες που είχαμε θα είναι παντοτινές. Που σεβόμασταν όχι μόνο τους καθηγητές μας, αλλά και τους μεγαλύτερούς μας ακόμα και τους συμμαθητές μας. Φυσικά και κάναμε τις αταξίες μας, αλίμονο παιδιά ήμασταν! Αταξίες όμως που τις κάναμε απλά για να γελάσουμε και που προσπαθούσαμε να μην προσβάλλουμε τον άλλο και να τον κάνουμε να γελάσει και εκείνον μαζί μας. Να δεχτεί την πλάκα μας και με τη σειρά μας να περιμένουμε να μας την «κάνουν» και οι άλλοι συμμαθητές μας. Όταν τα πράγματα ήταν αγνά. Που τρέμαμε να μην μάθουν οι γονείς μας ότι κάναμε κάτι «χοντρό» και γραφτήκαμε στο ποινολόγιο ή να μη μάθουν πως πήραμε αποβολή γιατί μετά ποιος τους άκουγε. Και φυσικά ούτε λόγος να μη λέει το απολυτήριό μας «Διαγωγή Κοσμιοτάτη».
Σχετικά με τις εξόδους που είχαμε εμείς τότε να σας πω απλά ότι δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα. Σήμερα ό,τι ώρα και να βγεις έξω, όπου και να πας σίγουρα θα πέσεις πάνω σε μαθητές 13 χρονών! Πόσο πολύ άλλαξαν τα πράγματα και πόσο γρήγορα; Εμείς βγαίναμε το Σάββατο και όχι κάθε Σάββατο. Άντε να βγαίναμε και σε καμία ειδική περίσταση, σε κανένα πάρτι γενεθλίων ή γιορτής κάποιου φίλου μας για παράδειγμα. Πάρτι που γινόταν στο σπίτι του, εξυπακούεται! Άσχετο δηλαδή με το σήμερα που βλέπεις 15χρονα στις 4 το πρωί να ανοίγουν μπουκαλάκι στο club… Δεν ξέρω, πιθανώς να φαίνονται λίγο συντηρητικές οι απόψεις μου αλλά σκεφτείτε λίγο ότι κ εμείς που δεν είχαμε την πλήρη ελευθερία δεν πάθαμε και τίποτα. Μια χαρά έχουμε μεγαλώσει. Μάθαμε ότι κάθε ηλικία έχει τα δικά της, μάθαμε ότι πρέπει να προσπαθούμε για να αποκτήσουμε κάτι-έστω και αν αυτό είναι μια έξοδος- και μάθαμε να έχουμε υπομονή και να μην απαιτούμε τα πάντα. Εξάλλου και η υπερβολική ελευθερία δεν κάνει καλό… Πολλές φορές έχει αντίθετα αποτελέσματα.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πήγαινα γυμνάσιο και παρόλα αυτά μου φαίνεται ότι η νέα γενιά έχει αλλάξει πάρα πολύ σε σχέση με τη δική μου γενιά. Για την ακρίβεια, ας μου επιτραπεί να γράψω τη φράση που λέω με τους φίλους μου, η νέα γενιά εκτροχιάστηκε! Δεν ξέρω αν μπορούν να κατανοήσουν οι «πιτσιρικάδες» ότι βρίσκονται στην πιο ανέμελη φάση της ζωής τους. Χωρίς έγνοιες στο κεφάλι τους, χωρίς υποχρεώσεις πλην του διαβάσματος. Αλλά όπως πάντα συμβαίνει στη ζωή, εκτιμάμε καταστάσεις όταν πλέον έχουμε φύγει μακριά από αυτές!

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Καλύτερα να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται!


Ο  μπαμπάς μου είναι ο πιο σοφός μπαμπάς όλου του κόσμου. Βέβαια, όλα τα παιδιά τον μπαμπά τους κ τη μαμά τους τους βλέπουν ως τους πιο σοφούς ανθρώπους του κόσμου. Αλλά εμένα ο μπαμπάς μου πράγματι είναι.
Από μικρή ηλικία, από τότε που άρχισα να εκφράζω τους προβληματισμούς μου κ την πικρία μου για τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ο μπαμπάς μου μου είχε πει το εξής: «Καλύτερα να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται, παιδί μου». Και τότε, με το μικρό μου το μυαλό σκέφτηκα πως ούτε να σε ζηλεύουν είναι καλό, ούτε να σε λυπούνται. Και όσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε ο πατέρας μου κ πόσο σοφή ήταν η κουβέντα αυτή. Όταν σε ηλικία 9 ετών μου ζητήθηκε από το δάσκαλό μου στο σχολείο να γράψω ένα άρθρο στη σχολική μας εφημερίδα για το πώς βίωσα τη νύχτα του σεισμού της 15ης Ιουνίου 1995, ισχυρός σεισμός που έπληξε το Αίγιο στο οποίω κατοικώ, ένας κύριος έλεγε πως έγραφα ψέματα στο άρθρο μου. Εγώ που έγραφα ψέματα- όπως υποστήριζε ο ίδιος- είμαι ακόμα εδώ, ενώ εκείνου αγνοείται η τύχη… Μια άλλη κυρία, με κορόιδευε γιατί οι γονείς μου δούλευαν(!) και δεν προλάβαιναν στο σχόλασμα του σχολείου να έρθουν να με πάρουν. Στη συνέχεια, πολλοί ήταν –και δυστυχώς είναι- αυτοί που με αμφισβήτησαν, με κορόιδεψαν, με πρόδωσαν. Και όλα αυτά λόγω της ζήλιας τους, μιας ζήλιας ανεξήγητης προς εμένα. Μιας ζήλιας, που θεωρώ πια πως πηγάζει από τη δική τους ανικανότητα να κάνουν στη ζωή τους ενδιαφέροντα πράγματα, να δουν τη ζωή ως ένα πάρτυ που δε χωρά μικρότητες κ μίζερους προσκεκλημένους. Όμως όλα αυτά μάλλον φαντάζουν ουτοπικά. Γιατί δυστυχώς για τους νοήμονες, πάντα θα υπάρχουν οι μικροπρεπείς άνθρωποι στην κοινωνία μας. Εκείνοι οι οποίοι με τη ζήλια τους θα μας βάζουν τρικλοποδιές, αλλά χωρίς να μπορούν να το καταλάβουν θα φθείρονται κ οι ίδιοι. Αυτοί που στο τέλος θα θεωρούν κ λογικό να μας ζητήσουν να απολογηθούμε γιατί σπουδάσαμε, γιατί μορφωθήκαμε κ γιατί δεν έχουμε κολλημένα μυαλά. Γιατί ανοίξαμε τους ορίζοντές μας, ταξιδέψαμε, είδαμε άλλους πολιτισμούς (ναι, ξέρετε υπάρχουν κ άλλοι πολιτισμοί πλην του χαιρέκακου δικού σας) και τελοσπάντων γιατί είπαμε πάνω απ’ όλα να γίνουμε άνθρωποι με ενδιαφέροντα κ μόρφωση.
Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο, που αντί ο καθένας στην κούρσα της ζωής να τρέξει περισσότερο κ να βάλει τις δυνάμεις του για να φτάσει τον πρώτο, να σαμποτάρει όλους τους υπόλοιπους για να φτάσει ο ίδιος στην πρώτη θέση! Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως αν ο καθένας προσπαθούσε να γίνει καλύτερος πρώτα ως προς τον εαυτό του κ έπειτα ως προς τους γύρω του, θα είχαμε μια πολύ καλύτερη κοινωνία;
Ευτυχώς για μένα κ δυστυχώς για εσάς, δε θα σας κάνω τη χάρη να με λυπηθείτε! Θα σταθώ στο ύψος μου, κ θα κάνω αυτό που τελικά κατάλαβα πως είναι αυτό που σας αξίζει: Θα σας αγνοήσω. Θα συνεχίσω να είμαι ο χαμογελαστός άνθρωπος που είμαι, θα συνεχίσω να κάνω όσα με ευχαριστούν, θα συνεχίσω να μορφώνομαι κ θα συνεχίσω την προσπάθειά μου να γίνομαι καλύτερη μέρα με τη μέρα. Συγγνώμη κύριοι κ κυρίες… αλλά η ζήλια σας είναι για λύπηση!

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Απ' ό,τι φοβάσαι δε γλυτώνεις!

Σοφή κουβέντα αυτή... Απ' ό,τι φοβάσαι δε γλυτώνεις. Και όχι μόνο απ' ό,τι φοβάσαι αλλά και από πράγματα που θέλεις να αποκοπείς. Και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ, δίνοντας ένα παράδειγμα από προσωπική εμπειρία...
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αποφασίσαμε να ξεφύγουμε από μια κατάσταση, από έναν άνθρωπο. Βαφτίζουμε για τις ανάγκες της ιστορίας μας το άτομο αυτό Ρούλη Τρούλη, 30 χρονών, αστροναύτη, ζώδιο μουλάρι (Δεν κατάλαβα, γιατί να είναι μόνο τα ονόματα φανταστικά σε αυτή την ιστορία και όχι κ τα ζώδια; Εγώ γράφω, ό,τι θέλω κάνω!). Παίρνουμε απόφαση λοιπόν να αποκόψουμε κάθε επαφή με αυτό το άτομο, να σταματήσουμε να πηγαίνουμε σε μέρη που συχνάζει. Διατάζουμε όλους τους φίλους μας να μη μας μιλάνε για τον Ρούλη και τελοσπάντων παίρνουμε τα μέτρα μας κ αποφεύγουμε οτιδήποτε μπορεί να μας τον φέρει στο μυαλό. Αμ, δε! Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε :-)
Ξεκινάει λοιπόν μια νέα μέρα. Ξυπνάμε με άλλη διάθεση, χωρίς ίχνος Ρούλη μέσα μας. Τι ωραία! Χουζουρεύουμε στο κρεβατάκι μας και λέμε να ανοίξουμε την τηλεόραση να ακούσουμε κανένα τραγουδάκι, καμιά χαζομάρα, κάτι βρε αδερφέ να μας φτιάξει το κέφι και να πάει καλά η μέρα. Την ώρα που ανοίγεις την τηλεόραση, πέφτεις πάνω στην Παγιατάκη που λέει τα ζώδια... Και μάντεψε! Ανάμεσα στα 12 ζώδια που υπάρχουν, εσύ εννοείται ότι πέφτεις πάνω στο μουλάρι. Λες μέσα σου να μη χαλάσεις την καλή σου διάθεση. Θεωρείς πως ήταν ένα τυχαίο περιστατικό κι έτσι αποφασίζεις να μην σπάσεις την τηλεόραση. Ακούς και τα υπόλοιπα ζώδια, τελειώνουν κάποια στιγμή και η εκπομπή συνεχίζεται. "Και τώρα θα παρακολουθήσουμε ένα πολύ ωραίο θέμα με τα επαγγέλματα του μέλλοντος. Σήμερα, αγαπητοί τηλεθεατές, έχουμε αφιέρωμα στους αστροναύτες." Αρχίζεις και αναρωτιέσαι ποιος κάνει παρεμβολές στην τηλεόρασή σου. Αρχίζεις να ψάχνεσαι. Για ακόμα μία φορά όμως θα το θεωρήσεις τυχαίο περιστατικό. Εξάλλου δεν έχεις και πολύ χρόνο ακόμα να το σκεφτείς, πρέπει να σηκωθείς και να ετοιμαστείς για να πας στη δουλειά σου.
Φεύγεις από το σπίτι σου αφήνοντας την καχυποψία μέσα σε αυτό. Είπαμε, ήταν δύο τυχαία περιστατικά! Πηγαίνεις στη στάση, περιμένεις το λεωφορείο το οποίο έρχεται την ώρα ακριβώς που βγήκες στη στάση. "Τελικά δεν είναι εναντίον μου ο κόσμος", σκέφτεσαι. Μπαίνεις, χτυπάς το εισιτήριό σου, διαλέγεις μια θέση στο άδειο όχημα και κάθεσαι. Ο οδηγός ανοίγει το ραδιόφωνο και το τραγούδι που παίζει είναι εκείνο που άκουγες μαζί με τον Ρούλη Τρούλη και το οποίο λατρεύατε και οι 2. Το προσπερνάς, είπαμε ότι την καχυποψία την αφήσαμε στο σπίτι! 2-3 στάσεις αργότερα και αφού το λεωφορείο έχει αρχίσει να γεμίζει, έρχεται ένας νεαρός και κάθεται δίπλα σου. Ύστερα από λίγα λεπτά χτυπάει το κινητό του διπλανού σου, κι εσύ κοιτάς από το παράθυρο έξω γιατί είσαι κ διακριτική. Φωνάζει όμως στο τηλέφωνο, γιατί δεν ακούει λόγω της φασαρίας: "Έλα ρε Κώστα, ο Ρούλης είμαι!". Ναι, παθαίνεις ένα σοκ ακόμα. Αλλά περίμενε, δεν τελείωσε εδώ. Την ίδια ώρα που συνειδητοποιείς ότι τον διπλανό σου τον λένε Ρούλη, και ενώ σε έχει πιάσει η διακριτικότητά σου και κοιτάς έξω από το παράθυρο... Βλέπεις ένα φορτηγό να σταματάει δίπλα σου. Διαβάζεις τι γράφει. Χαχα, ναι καλά διαβάζεις: "Μεταφορές, ΤΡΟΥΛΗΣ".
Κατεβαίνεις μια στάση πριν αυτή της δουλειάς σου για να περπατήσεις κ να ηρεμήσεις. Λίγο πριν φτάσεις στη δουλειά σου και σε μια πόλη εκατομμυρίων κατοίκων, ανάμεσα σε εκατομμύρια αυτοκίνητα δε χρειάζεται να σου πω πάνω σε ποιον θα πέσεις... Μα φυσικά στον Ρούλη Τρούλη, ο οποίος τη συγκεκριμένη μέρα έτυχε να περάσει από εκεί... Μην το ξεχνάς, κ εσύ έτυχε να περάσεις από εκεί γιατί αν δεν κατεβαίνεις μια στάση νωρίτερα δε θα είχες πέσει πάνω του!
Συνεπώς... Αποφάσισες να κόψεις κάθε επαφή και επικοινωνία με τον Ρούλη Τρούλη και από την ώρα που έχεις ανοίξει το μάτι σου όλα σου υπενθυμίζουν την ύπαρξή του. Και σκέψου ότι ακόμα δεν έχεις φτάσει στη δουλειά, είσαι ξύπνια ΜΟΛΙΣ 2 ώρες... Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Και τώρα... Καλή δουλειά, βρε!!!

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Καινούριο κοσκινάκι μου...

Καινούριο κοσκινάκι μου κ που να σε κρεμάσω, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι... Θα μου πείτε, που κολλάει ο τίτλος. Και βέβαια κολλάει, τρελή είμαι να τον έγραψα έτσι; Καινούρια ασχολία το blog, ποστάρω για δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Μην κακομαθαίνετε, ζήτημα αν θα συνεχίσω να ποστάρω κάθε μέρα για καμιά βδομάδα... Μετά θα το ξεχάσω ότι έχω blog -είμαι κ busy, πως να το κάνουμε;- κ θα το θυμάμαι αραιά κ που!
Η αλήθεια είναι ότι ναι μεν ξεκίνησα νέα ανάρτηση, αλλά δεν ξέρω για ποιο θέμα. Έχω ένα πρόχειρο θέμα κατά νου, θέμα το οποίο είναι αστείρευτο για μένα. Αλλά θα πέσει πολύ "χώσιμο" κ δε λέει. Πρέπει να είμαι κόσμια στις πρώτες μου αναρτήσεις κ πέρα από αυτό έχουμε κ ένα επίπεδο. Μη με περάσετε κ για psycho(όχι ότι δεν είμαι ρε παιδί μου, αλλά για λόγους εγωισμού δεν το παραδέχομαι).
Τι να γράψω, τι να γράψω...
Το βρήκα! Για την πατρίδα μου.
Μη γελάτε, η πραγματική πατρίδα μου δεν είναι η Ελλάδα. Ούτε η Ευρώπη. Ούτε καν η Γη. Προέρχομαι από έναν άλλο γαλαξία, δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από το δικό σας γαλαξία. Σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει για να είμαι ειλικρινής. Ή εγώ κ άλλοι 5 ή 10 άνθρωποι -το μέγιστο, όχι απλά το πολύ!- με τους οποίους συνεννοούμαι είμαστε εξωγήινοι, ή όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι από αυτόν τον πλανήτη! Ή, οι εξωγήινοι τεστάρουν τις ανθρώπινες αντοχές πάνω μου. Σε κάθε περίπτωση όπως καταλαβαίνετε, οι εξωγήινοι παίζουν ένα ρόλο!
Δεν είμαι τρελή, λέμε! Δηλαδή, θέλεις να μου πεις ότι εσύ ποτέ δεν έχεις αναρωτηθεί; Όταν εσύ λες "άσπρο", ο άλλος σου απαντάει "ναι, άσπρο" κ μετά από ένα δευτερόλεπτο σου λέει "Ωραία, χαίρομαι που συμφωνούμε κ οι 2, ας κάνουμε το μαύρο" τι νομίζεις ότι συμβαίνει; Ποτέ δεν έχεις αναρωτηθεί αν μιλάς Ελληνικά ή Γραμμική Β; Ποτέ δεν έχεις αναρωτηθεί αν κάποιες ανώτερες δυνάμεις σου κάνουν πλάκα; Αν κάποιος παίζει με τα νεύρα σου ή τον πόνο σου; Αν κάποιος σε οδηγεί προς κάποια κατεύθυνση;
Έλα τώρα, μεταξύ μας είμαστε... Φυσικά κ έχεις αναρωτηθεί, κ εξακολουθείς να αναρωτιέσαι. Κ τώρα βάζεις το μυαλό σου σε περισσότερη σκέψη κ θυμάσαι κ συγκεκριμένα περιστατικά. Είδες λοιπόν που δεν είμαι τρελή;
ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ!!! :Ρ


Υ.Γ: Όπως είδατε από αλλού ξεκίνησα κ αλλού κατέληξα. Το παθαίνω συχνά αυτό... Ορίστε, θα μου πείτε ότι επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά κ γι αυτό οι εξωγήινοι φταίνε!!!