Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Μια φορά κ έναν καιρό πήγανα Γυμνάσιο!

Πριν αρκετό καιρό έπινα καφέ σε καφετέρια κεντρικής οδού της πόλης μου. Ήταν περίπου 2 το μεσημέρι, την ώρα δηλαδή που τα σχολεία ήταν στο σχόλασμα. Καθώς συζητούσα με τη φίλη μου, άρχισα να παρατηρώ τα παιδιά που περνούσαν φορτωμένα με τις τσάντες τους. Άρχισα λοιπόν να βλέπω όλα τα αγοράκια και τα κοριτσάκια-κυρίως δηλαδή τα κοριτσάκια- ντυμένα στην τρίχα, με μακιγιάζ λες και θα βγουν στην τηλεόραση. «Μπα», είπα μέσα μου, «τυχαίο θα είναι. Εξάλλου πάντα υπήρχαν τα κοριτσάκια που βιαζόντουσαν να μεγαλώσουν». Και σοκαρίστηκα όταν κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Αλλά το μεγαλύτερο σοκ, το έπαθα όταν συνειδητοποίησα πως από εκείνο το δρόμο και τη συγκεκριμένη ώρα περνάνε μαθητές του γυμνασίου!
Άρχισα να αναπολώ την εποχή που ήμουν εγώ μαθήτρια του γυμνασίου. Που πήγαινα στο σχολείο άρον άρον γιατί με πλάκωνε το πάπλωμα και εννοείται ότι δεν προλάβαινα την προσευχή-και παραδέχομαι πως δεν έχω πολλή καλή σχέση με το χρόνο ακόμα και τώρα- που ήμασταν ακόμα πραγματικά αθώα παιδιά. Που κάναμε τις πλάκες μας, που βλέπαμε μόνο την καλή πλευρά των ανθρώπων και που πιστεύαμε πως όλοι θέλουν το καλό μας. Που θεωρούσαμε ότι οι φιλίες που είχαμε θα είναι παντοτινές. Που σεβόμασταν όχι μόνο τους καθηγητές μας, αλλά και τους μεγαλύτερούς μας ακόμα και τους συμμαθητές μας. Φυσικά και κάναμε τις αταξίες μας, αλίμονο παιδιά ήμασταν! Αταξίες όμως που τις κάναμε απλά για να γελάσουμε και που προσπαθούσαμε να μην προσβάλλουμε τον άλλο και να τον κάνουμε να γελάσει και εκείνον μαζί μας. Να δεχτεί την πλάκα μας και με τη σειρά μας να περιμένουμε να μας την «κάνουν» και οι άλλοι συμμαθητές μας. Όταν τα πράγματα ήταν αγνά. Που τρέμαμε να μην μάθουν οι γονείς μας ότι κάναμε κάτι «χοντρό» και γραφτήκαμε στο ποινολόγιο ή να μη μάθουν πως πήραμε αποβολή γιατί μετά ποιος τους άκουγε. Και φυσικά ούτε λόγος να μη λέει το απολυτήριό μας «Διαγωγή Κοσμιοτάτη».
Σχετικά με τις εξόδους που είχαμε εμείς τότε να σας πω απλά ότι δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα. Σήμερα ό,τι ώρα και να βγεις έξω, όπου και να πας σίγουρα θα πέσεις πάνω σε μαθητές 13 χρονών! Πόσο πολύ άλλαξαν τα πράγματα και πόσο γρήγορα; Εμείς βγαίναμε το Σάββατο και όχι κάθε Σάββατο. Άντε να βγαίναμε και σε καμία ειδική περίσταση, σε κανένα πάρτι γενεθλίων ή γιορτής κάποιου φίλου μας για παράδειγμα. Πάρτι που γινόταν στο σπίτι του, εξυπακούεται! Άσχετο δηλαδή με το σήμερα που βλέπεις 15χρονα στις 4 το πρωί να ανοίγουν μπουκαλάκι στο club… Δεν ξέρω, πιθανώς να φαίνονται λίγο συντηρητικές οι απόψεις μου αλλά σκεφτείτε λίγο ότι κ εμείς που δεν είχαμε την πλήρη ελευθερία δεν πάθαμε και τίποτα. Μια χαρά έχουμε μεγαλώσει. Μάθαμε ότι κάθε ηλικία έχει τα δικά της, μάθαμε ότι πρέπει να προσπαθούμε για να αποκτήσουμε κάτι-έστω και αν αυτό είναι μια έξοδος- και μάθαμε να έχουμε υπομονή και να μην απαιτούμε τα πάντα. Εξάλλου και η υπερβολική ελευθερία δεν κάνει καλό… Πολλές φορές έχει αντίθετα αποτελέσματα.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πήγαινα γυμνάσιο και παρόλα αυτά μου φαίνεται ότι η νέα γενιά έχει αλλάξει πάρα πολύ σε σχέση με τη δική μου γενιά. Για την ακρίβεια, ας μου επιτραπεί να γράψω τη φράση που λέω με τους φίλους μου, η νέα γενιά εκτροχιάστηκε! Δεν ξέρω αν μπορούν να κατανοήσουν οι «πιτσιρικάδες» ότι βρίσκονται στην πιο ανέμελη φάση της ζωής τους. Χωρίς έγνοιες στο κεφάλι τους, χωρίς υποχρεώσεις πλην του διαβάσματος. Αλλά όπως πάντα συμβαίνει στη ζωή, εκτιμάμε καταστάσεις όταν πλέον έχουμε φύγει μακριά από αυτές!

2 σχόλια:

  1. Τις ιδιες ακριβως σκεψεις κανω πολυ συχνα..
    Οταν πηγαινα γυμνασιο,οχι πολλα χρονια πριν,ημουν πολυ πιο αθωα κ ανεμελη απο τις κοπελες της εποχης μας..

    Δυστυχως δεν φταινε τα παιδια αυτης της γενιας αλλα η κοινωνια ολοκληρη..

    Ειμαι χαρουμενη που εζησα τοτε,ειλικρινα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις δίκιο, αισθάνομαι κ εγώ χαρούμενη που έζησα ανέμελα μαθητικά χρόνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή