Καλύτερα να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται!

Ο  μπαμπάς μου είναι ο πιο σοφός μπαμπάς όλου του κόσμου. Βέβαια, όλα τα παιδιά τον μπαμπά τους κ τη μαμά τους τους βλέπουν ως τους πιο σοφούς ανθρώπους του κόσμου. Αλλά εμένα ο μπαμπάς μου πράγματι είναι.

Από μικρή ηλικία, από τότε που άρχισα να εκφράζω τους προβληματισμούς μου κ την πικρία μου για τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ο μπαμπάς μου μου είχε πει το εξής: «Καλύτερα να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται, παιδί μου». Και τότε, με το μικρό μου το μυαλό σκέφτηκα πως ούτε να σε ζηλεύουν είναι καλό, ούτε να σε λυπούνται. Και όσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε ο πατέρας μου κ πόσο σοφή ήταν η κουβέντα αυτή. Όταν σε ηλικία 9 ετών μου ζητήθηκε από το δάσκαλό μου στο σχολείο να γράψω ένα άρθρο στη σχολική μας εφημερίδα για το πώς βίωσα τη νύχτα του σεισμού της 15ης Ιουνίου 1995, ισχυρός σεισμός που έπληξε το Αίγιο στο οποίω κατοικώ, ένας κύριος έλεγε πως έγραφα ψέματα στο άρθρο μου. Εγώ που έγραφα ψέματα- όπως υποστήριζε ο ίδιος- είμαι ακόμα εδώ, ενώ εκείνου αγνοείται η τύχη… Μια άλλη κυρία, με κορόιδευε γιατί οι γονείς μου δούλευαν(!) και δεν προλάβαιναν στο σχόλασμα του σχολείου να έρθουν να με πάρουν. Στη συνέχεια, πολλοί ήταν –και δυστυχώς είναι- αυτοί που με αμφισβήτησαν, με κορόιδεψαν, με πρόδωσαν. Και όλα αυτά λόγω της ζήλιας τους, μιας ζήλιας ανεξήγητης προς εμένα. Μιας ζήλιας, που θεωρώ πια πως πηγάζει από τη δική τους ανικανότητα να κάνουν στη ζωή τους ενδιαφέροντα πράγματα, να δουν τη ζωή ως ένα πάρτυ που δε χωρά μικρότητες κ μίζερους προσκεκλημένους. Όμως όλα αυτά μάλλον φαντάζουν ουτοπικά. Γιατί δυστυχώς για τους νοήμονες, πάντα θα υπάρχουν οι μικροπρεπείς άνθρωποι στην κοινωνία μας. Εκείνοι οι οποίοι με τη ζήλια τους θα μας βάζουν τρικλοποδιές, αλλά χωρίς να μπορούν να το καταλάβουν θα φθείρονται κ οι ίδιοι. Αυτοί που στο τέλος θα θεωρούν κ λογικό να μας ζητήσουν να απολογηθούμε γιατί σπουδάσαμε, γιατί μορφωθήκαμε κ γιατί δεν έχουμε κολλημένα μυαλά. Γιατί ανοίξαμε τους ορίζοντές μας, ταξιδέψαμε, είδαμε άλλους πολιτισμούς (ναι, ξέρετε υπάρχουν κ άλλοι πολιτισμοί πλην του χαιρέκακου δικού σας) και τελοσπάντων γιατί είπαμε πάνω απ’ όλα να γίνουμε άνθρωποι με ενδιαφέροντα κ μόρφωση.

Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο, που αντί ο καθένας στην κούρσα της ζωής να τρέξει περισσότερο κ να βάλει τις δυνάμεις του για να φτάσει τον πρώτο, να σαμποτάρει όλους τους υπόλοιπους για να φτάσει ο ίδιος στην πρώτη θέση! Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως αν ο καθένας προσπαθούσε να γίνει καλύτερος πρώτα ως προς τον εαυτό του κ έπειτα ως προς τους γύρω του, θα είχαμε μια πολύ καλύτερη κοινωνία;

Ευτυχώς για μένα κ δυστυχώς για εσάς, δε θα σας κάνω τη χάρη να με λυπηθείτε! Θα σταθώ στο ύψος μου, κ θα κάνω αυτό που τελικά κατάλαβα πως είναι αυτό που σας αξίζει: Θα σας αγνοήσω. Θα συνεχίσω να είμαι ο χαμογελαστός άνθρωπος που είμαι, θα συνεχίσω να κάνω όσα με ευχαριστούν, θα συνεχίσω να μορφώνομαι κ θα συνεχίσω την προσπάθειά μου να γίνομαι καλύτερη μέρα με τη μέρα. Συγγνώμη κύριοι κ κυρίες… αλλά η ζήλια σας είναι για λύπηση!